ο αλατένιος

ξερό αλάτι μέσα σε γη.
Σε έρημους πάντα περπατά.
Και πάντα να ρώτα ποιό είναι το αλάτι.
Ένα κουκλάκι κάθε άνθρωπος...που αλατένιο το λένε και ερωτάει σε όλοι την γη:
'’Ποιος είμαι που είμαι ποιος είμαι κα που πάω...??’’
Και πάντα η τρέχουσα απάντηση:
΄΄παψε να ρωτάς αλατένιε...ένα ξερό κουκλάκι είσαι...μέσα σε όλη την γη''.
''Μα μια μέρα αδέλφια μου...''
Συνάντησα μια θάλασσα...
Και μου μίλησε ένα κύμα...‘
--’Που πας αλατένιε???
Πια η πορεια και ποιος ο σκοπός ???
--Και τρόμαξα αγαπητά μου αδέλφια....Και έπεσα στα πόδια και ρώτησα ο φτωχός
‘’ξέρεις ποιός είμαι....και που θα πάω ?
τότε μου μίλησε η θάλασσα και πάλι μου είπε:
‘’δοκίμασε λίγο το κύμα μου...δοκίμασε το και θα το δείς..’’
και βούτηξα το ποδαράκι μου μέσα στην θάλασσα ...μα ξαφνικά!!!
‘’θάλασσα!!!που πήγαν τα δαχτυλάκια μου??
τη γίνετε ποιος είμαι και που πάω???
τότε πάλι μίλησε η θάλασσα και μου είπε...
μην φοβάσαι αλατένιε, βούτα άφοβα και εγώ εκεί θα σε οδηγήσω στην πατρίδα τις ψυχής σου.’
Τότε με μιας βούτηξα δίχως πίσω να δώ και ο φόβος εξαφανίστηκε,
αυτόν τον έκαψε το μητρικό το αλάτι,
Και όλο ρώταγα πρός την θάλασσα...ποιός είμαι και που πρέπει να πάω???΄
Και πάντα η ίδια απάντηση...ψάξε στα βαθιά μου αλατένιε εκει που σου φέγγει ο πόνος ,εκεί θα βρεις αυτό που εσύ εισαι΄΄. δεν κράτησε η αγωνία μου για πολύ..σύντομα έλιωνα μέσα στον χρόνο...ήταν ο βράχος του εγώ..που έσπαγε στον χρόνο..και βρέθηκα ξαφνικά στα κύματα...να μην είμαι εδώ να μην είμαι εκεί...μα ούτε πιο πάνω η πιο κάτω.μα απαλλαγμένος από το ξερό το αλάτι..και να φωνάζω σαν όαση σε πηγή....΄΄επιτελους τώρα ξέρω...είμαι η θάλασσα